Als klein jongetje kon ik niet wachten tot het 25 december was, Kerstmis.
Gezellig met heel de familie aan een prachtig bedekte en rijkgevulde tafel met overheerlijk eten zitten. Opa en oma, papa en mama die heel de dag met liefde in de keuken hadden gestaan om het lekkerste eten op tafel te zetten.
De prachtig verlichte kerstboom in de heerlijke verwarmde woonkamer. Iedereen mooi aangekleed. Nergens werd ik zo gelukkig van als van het gevoel van samen zijn met de mensen die je lief hebt. Liefde is wat er met je in de kamer is met Kerstmis als je stopt met het openen van cadeaus en luistert.
Wat ik als jochie van 11 jaar niet wist is dat dit gevoel van samenzijn, van liefde en warmte, niet voor iedereen op deze wereldbol vanzelfsprekend is. Denkend aan de 11+ weeskinderen in Nepal waar ik sinds de zomer van 2014 de zorg voor draag.
Leven in Nepal betekent overleven, zeker in de winter. Terwijl het overdag rond de 7°C is, vriest het ’s nachts. Geen probleem als je huis fijn verwarmd is, maar dat is niet het geval in Nepal. Hier kennen ze geen verwarming.
De lokale mensen verzamelen al hun afval en plastic en steken het in brand. Ze omringen zich rondom het vuur en proberen zich zo enigszins te verwarmen. Dit is iets wat ik de kinderen niet wil aandoen, zeer schadelijk voor hun gezondheid!
Warm water is er alleen als de zon schijnt, wat betekent dat de kinderen en ik slechts één keer per week douchen. Wassen doen we dagelijks met koud water. Vanwege de vele load sheddings hebben we ongeveer 5-7 uur per etmaal elektriciteit.
Al weet je nooit wanneer het er is. Soms overdag en soms ’s nachts. Internet is er niet. Om berichten zoals deze met jullie te kunnen delen reis ik een uur naar de stad op zoek naar een koffietentje met redelijke wifi.
De kinderen zullen nooit klagen maar slapen met een jas aan en sjaal om onder twee dekbedden. De meiden schuiven hun bedden tegen elkaar aan en kruipen dicht naar elkaar toe, om elkaar zo warm te houden. De jongens idemdito. Wanneer je wakker wordt zijn de ramen beslagen, is je bedlaken vochtig en kun je wolkjes blazen met je adem. Het is koud, vochtig koud.
Mijn dankbaarheid gaat uit naar iedereen die op zijn of haar manier heeft bijgedragen aan de bouw van het nieuwe huis voor de weeskinderen in Nepal. Helaas hebben veel mensen hun maandelijkse donatie na de oplevering van het huis opgezegd.
Op dit soort momenten voel je hoe kwetsbaar wij als kleine organisatie zijn. Vanwege mijn gezondheid ben ik afgelopen jaar weggevallen en heb ik helaas niet zoveel kunnen delen als ik had gewild.
Speciale dank gaat uit naar onze ambassadeurs. Lieve Michael Pilarczyk & Cindy Koeman, Virgil van Dijk & Rike van Dijk. Dank je wel wat jullie voor de kinderen en mij betekenen. Wij zijn blij en trots dat jullie onderdeel van onze Ombir Family willen zijn. Vanaf het allereerste moment hebben jullie in ons geloofd en doen er alles aan om deze kinderen een kans op een toekomst te geven.
Lieve lezer, ik vertel je dit verhaal niet voor mezelf, maar voor de kinderen. Zij zullen nooit ergens om vragen. En die gewoonte heb ik onbewust van ze overgenomen. Ik zal nooit iets mooier of zieliger maken dan het is, maar ik vind wel dat je recht hebt om het hele verhaal te horen.
Iets wat ik de afgelopen jaren niet altijd met jullie gedeeld heb. In de afgelopen jaren heb ik zoveel mensen om hulp gevraagd dat ik het verschrikkelijk moeilijk vind (lees: schaamte) om nu weer om hulp te vragen.
De kinderen hebben mij uitgekozen om voor hen te zorgen en hun leven en toekomst in mijn handen gelegd. Het is aan mij om hun verhalen met compassie en liefde de wereld in te slingeren. Verhalen die met de wind mee de wereld in gaan op zoek naar een warm, liefdevol hart dat bereid is om te luisteren.
Ik weet dat veel mensen hulp nodig hebben en dat jij niet aan iedereen iets kunt geven. Hoe graag je het misschien ook zou willen. Maar als je de volgende keer iets geeft. Wil je dan alsjeblieft aan onze 11+ weeskinderen in Nepal denken?
We hebben niet veel geld nodig, maar wel genoeg om de kinderen eten te geven en in goede gezondheid dagelijks naar school toe te kunnen laten gaan. Zeker nu een van de kinderen tuberculose heeft en voor minimaal een half jaar medicijnen moet nemen lopen de kosten hoog op. We zijn momenteel meer in het ziekenhuis te vinden dan thuis bij de andere kinderen.
Maak een eenmalige donatie via http://ombir.org/doneer/ of word LIFECHANGER van de Ombir Foundation al vanaf €25,- per maand en zet je impact op cruise control. Blijf als eerste op de hoogte van alle ontwikkelingen en het laatste nieuws uit Nepal.
Dankzij jou kunnen de kinderen dagelijks naar school toe en hun dromen verwezenlijken. Samen beginnen we een bijzonder avontuur. Je verrijkt niet alleen de wereld van de kinderen, maar zij ook die van jou. Zo ontvang je altijd als eerste hun schoolrapporten, nieuwe foto’s en wie weet kunnen we brieven naar elkaar sturen, dat lijkt de kinderen super leuk!
De kinderen en ik zijn je eeuwig dankbaar♥️??
Namasté,
Mick & Kids
