De niet gestelde vraag die alles om zeep helpt

Ik heb in mijn leven veel hulpverleners gezien en gesproken. Eerst om mijn eigen trauma’s te verwerken en daarna in de zoektocht naar een goede hulpverlener voor mijn kind.

Aanwezigheid

Ik heb me in al die jaren verbaasd en verbijsterd over het gebrek aan aanwezigheid van de hulpverlener. Met aanwezigheid bedoel ik werkelijk contact en vragen die aansluiten op het moment dat we bij elkaar zijn.

Met aanwezigheid bedoel ik ook dat ik als hulpvrager ervaar dat de hulpverlener echt betrokken en geïnteresseerd is in mij, mijn beleving en mijn behoeften.

Wat ik vooral heb ontvangen waren aannames, labels, haast, vooruitlopen op de situatie, oplossingen vanuit het kader van de hulpverlener en oordelen.

Daar kunnen we mooie termen als mindfulness tegenaan gooien maar het is veel simpeler dan dat.

Wat ik nodig heb voordat we kunnen beginnen

Ik kan me pas kwetsbaar opstellen en open zijn als ik een menselijke verbinding voel met een hulpverlener die in alles laat zien dat er werkelijke interesse is. Geen boekenkennis, ik wil gezien, gehoord en gerespecteerd worden.

Zonder veiligheid geen verbinding, zonder verbinding geen grond tot samenwerking en dan sta je nog steeds alleen.

De niet gestelde vraag die alles om zeep helpt

Hoe komt het toch dat ik, en ik niet alleen, de simpele vraag: “hoe is het nu voor jou? ” bijna nooit gehoord heb?

De vraag die mij het gevoel geeft dat ik de ruimte krijg om te vertellen wat er in mij is met alle gedachten en emoties die daarbij horen. Het uitgangspunt waar elk goed gesprek mee zou moeten beginnen.

Ik ben niet de enige

Ik ben steeds weer verbijsterd als ik een relaas hoor van een cliënt die talloze hulpverleners heeft gehad en die vraag nog nooit gekregen heeft.

Veel hulpverleners zijn vergeten dat het er om draait dat je, bij welke hulpvraag dan ook, als eerste de basis moet leggen die je cliënt een reden geeft om open te zijn: ik ben er voor jou en het kan me wat schelen hoe je er bij zit.

Je kennis en vaardigheden zijn stap 2

Wat je meebrengt aan kennis en vaardigheden bepaalt voor een deel hoe de uitkomst zal zijn in de samenwerking met je cliënt.

Maar dat is dus stap 2. Stap 1 is aanwezig zijn en in combinatie met je kennis en vaardigheden heb je een kans van slagen dat je je cliënt echt op de rit kunt helpen.

Je maakt het erger

Is stap 1 er niet, dan heb je niks. Dan breng je dus ook niet over dat je cliënt waardevol is, de moeite waard, je geeft geen ruggensteun, je stapt hoogstwaarschijnlijk in een rol die bekend is voor je cliënt (fysiek aanwezige maar emotioneel afwezige ouder bijvoorbeeld), je sluit niet aan op de mogelijkheden van de ander, je herhaalt het gegeven niet gezien, niet gehoord, niet gerespecteerd worden en dat doe je vanuit een rol als autoriteit waarin je er voor gestudeerd hebt om die rol op een zuivere manier uit te oefenen.

Het is dus niet alleen dat je niks geeft, je neemt de client nog meer af dan waarmee hij of zij gekomen is.

Hoe dat zo gekomen is

Een veel gehoorde uitleg over hoe dat zo gekomen is, is de hoeveelheid cliënten waar je als hulpverlener verantwoordelijk voor bent, je caseload dus. Ik begrijp heel goed dat dat impact heeft op de kwaliteit van je hulpverlening.

Mijn wens

Ik zou graag zien dat we in deze maatschappij meer ruimte creëren om op een zuivere en menselijke manier de ander bij te staan. Als het ligt aan het systeem moet daar dus iets aan veranderen. Als onze werkwijze bepaald wordt door het systeem hebben we daar zelf iets in te doen.

De kern

Een van de belangrijkste voordelen van zelfstandig ondernemer zijn voor mij is dat ik voortdurend de focus kan leggen op wie ik ben, hoe ik handel en of dat een nuttig antwoord is.

Niet voor mij, maar voor de cliënt, die komt tenslotte met de hulpvraag. Ik wil hem of haar niet in de kou laten staan, of dat nu bewust of onbewust is, het is voor de ander allebei even koud.

Zullen we met zijn allen weer terugkeren naar waar het echt om gaat…. er zijn?

Naar de homepagina