Allerzielen en de niet-gekende grootouders

Gastblog van Elsbeth Kuysters

Op mijn werkkamer staat een oud, houten bureau dat van mijn opa is geweest. Hierop staat een antieke, zwarte bureaulamp. De fitting is inmiddels vernieuwd, maar het lampje geeft nog steeds licht én warmte. Mijn poes ligt onder deze lamp behaaglijk te snorren op een kussentje dat speciaal voor haar is weggelegd. Op de overloop bij me thuis hangt de grote wandspiegel, ook van mijn grootouders geweest. Telkens als ik naar boven loop, zie ik mijn spiegelbeeld in de verte opdoemen. Hoe hebben ze er uitgezien toen ze jong waren?

Doodgegaan van verdriet

Ik ben een kleinkind dat de spullen van haar voorouders koestert. Helaas heb ik mijn opa en oma van vaders kant nooit mogen ontmoeten. Ze zijn beiden jong overleden. Opa is verongelukt op de Rijksweg in een klein dorp. Aangereden tijdens het oversteken met de fiets. En dat terwijl er toen nog maar weinig auto’s reden. Hij zal niet goed opgelet hebben is het verhaal dat de ronde doet. Het is onbespreekbaar bij ons thuis en blijft als mist hangen. Mijn oma is drie jaar later doodgegaan, zomaar. Van verdriet zeggen ze. Ze kon geen geluid meer verdragen, de radio mocht niet aan. Heeft zij zelf haar leven beëindigd?

Ik deel de passie van opa

Ik ben het nichtje met de bidprentjes van haar opa en oma in haar tas. Ook de enige van mijn generatie die over hen vragen stelt. Maakt mij dat raar? Blijf ik te veel in het verleden hangen?  

Voor mij kan het niet anders. Door achterom te kijken begrijp ik meer van mezelf en misschien ook  van mijn toekomst. Mijn liefde voor groente en fruit, het dicht bij de natuur staan. Opa en ik delen dezelfde passie.

De achternaam van mijn familie lijkt ook een vroege dood tegemoet te gaan. Mijn vader is de enige jongen in het gezin, zijn zussen nemen plichtsgetrouw de naam van hun echtgenoot aan. Mijn vader heeft geen zoon die de naam doordraagt, hij heeft twee dochters. Ik en mijn zus zijn gelukkig zo eigengereid dat we allebei onze meisjesnaam behouden, ook al zijn we getrouwd.

Mijn kind kan hier niet meer zijn

Mijn dochter Sara is het enige kleinkind en ze krijgt van mij de achternaam van mijn familie. Zo kan de naam nog een generatie lang geschreven worden. Ik hecht er aan. Later kan zij zelf weer andere keuzes maken. Ik vernoem haar in de doopnamen naar mijn niet-gekende oma, ook die blijft zo nabij.  

Mijn plan valt gruwelijk in duigen doordat mijn kind jong doodgaat. Ze is zeventien en na een lange weg van lijden besluit ze niet meer te willen leven. Dit lichtkind, zo puur en vol van liefde, kan hier niet meer zijn. Mijn grootouders dood, mijn vader dood en nu ook mijn kind. En ik zit daar als generatie nog tussen. Ik leef, ik leef voluit en intens, alsof ik hun levens erbij heb genomen.

Boek Moederhart vol rouw en liefde

Met het overgaan van Sara sterft ook de achternaam van mijn familie uit. Het doet zeer om de laatste loot aan de tak te zijn, ik ben de jongste. Wat mag nog gekend te zijn? Wat is er nog af te ronden? Waarom houdt onze familielijn op? Een boost van liefde overvalt me en laat me mijn boek ‘Moederhart vol rouw en liefde’ schrijven. Het maakt me nederig dat anderen steun en inspiratie uit mijn boek halen. De liefde en verbinding met onze dierbare overledenen blijven bestaan, daar verandert de dood niks aan.

Inmiddels loopt het tegen 2 november, dan is het Allerzielen. Een dag om speciaal stil te staan bij alle mooie zielen om ons heen. Ik ontsteek de lichtjes voor mijn kind, mijn vader en mijn opa en oma.

Dag lieve, prachtige  familiezielen, tot later!

Elsbeth Kuysters

Over Elsbeth Kuysters

In het boek Moederhart vol rouw en liefde vertelt Elsbeth Kuysters hoe ze verder leeft met de rouw om haar dochter Sara, die op zeventienjarige leeftijd er zelf voor kiest haar leven te beëindigen. In een persoonlijk verslag beschrijft ze niet alleen, hoe ze omgaat met haar diepe verdriet nadat ze haar enige kind verloor, maar geeft ze haar dochter ook een gezicht. Sara’s worsteling is niet uniek en staat symbool voor vele andere jongeren. De schrijfster hoopt met dit boek anderen te raken en de hand te reiken, en ook hulpverleners en familieleden te laten zien, wat er in iemand omgaat die zich maar moeilijk thuis voelt in deze wereld.

Ik heb dit boek zelf gelezen en ben diep onder de indruk van haar vermogen om het leven van Sara dichtbij te brengen, haar benadering van haar rouwproces en haar schrijfwijze. Een absolute aanrader!

Je kunt het boek hier bestellen.